آه... !

باز گفتم تنها !

پوزشم را بپذیر !

دیر وقتیست که دیگر گله ام را

به شب و پنجره و این همه باران نکنم !

چشم من با غـــــم تو همدرد است

جه بگویم؟

تنها؟

باز هم ناشکری؟

گرچه جســـمم بی توست...

روح من تنها نیست!

روح من گرمی دستان تو را حس کرده

و...

صدایی آرام ...

مثل لالایی باران در شب!

این همه آرامش در صدای تو و من ...

باز گویم : " تنها !" ؟